قدمت سازه های غشایی که به آن «پارچه ای» یا «پاشامی» هم گفته میشود، به دوران اولیه حیات بشر که انسان ها برای محافظت در برابر باد، باران و آفتاب در خیمه ها سرپناه می جستند، باز می گردد. از آن زمان تاکنون حتی با پیشرفت دانش و فن آوری، نه تنها استفاده از سازه های پارچه ای اهمیت خود را از دست نداده، بلکه با تلفیق زیبایی و لطافت با کاربری، علاقه به استفاده از آن ها نیز افزایش یافته است.
اولین سازه غشایی در واپسین سال های قرن نوزدهم ساخته شد و با وجود روش های پیچیده ی محاسباتی در قرن بیستم، امکان معرفی این سازه ها به عنوان شاخه ای از رشته ی معماری فراهم گردید. با پیشرفت علم، تکنولوژی ساخت پارچه و اتصالات آن ارتقا پیدا کرد و مطرح شدن سازه های سبک به عنوان یک ضرورت درمعماری روز، استفاده از این نوع سازه ها را بیش از پیش در دنیا گسترش داده است.
ایران نیز پیشینه ای بسیار غنی در زمینه سازه های پارچه ای دارد و آثار آن هنوز در میان عشایر و کوچ نشینان دیده می شود. اما با وجود قدمت تاریخی و گسترش استفاده از این شیوه در دنیا، اهمیت و جایگاه سازه های پارچه ای در ایران آن چنان که باید شناخته نشده است.
در راستای فرهنگ سازی استفاده از این نوع سازه ها و ارتقای دانش تخصصی در این حرفه، شرکت سازه های پارچه ای دیبا، با هدف اشاعه و توسعه سازههای پارچه ای در معماری ایران شروع به کار نمود و به این ترتیب، اولین مجموعه تخصصی در زمینه سازه های غشایی، درسال 1384، در تهران تأسیس شد.